Λυόμενα Σαπών –Αλάν Κουγού: Η απελπισία των συμπολιτών ως πολιτικό φολκλόρ

Πριν από λίγες μέρες μία κοινωνική υποχρέωση με οδήγησε στις Σάπες .Περνώντας από τα λυόμενα προκάτ  του λεγόμενου ,μάλλον ειρωνικά ως «προσωρινού» οικισμού παλιννοστούντων ομογενών ,στάθηκα να βγάλω μερικές φωτογραφίες για τις ανάγκες μελλοντικού ρεπορτάζ.

Τον οικισμό άλλωστε τον επισκέπτομαι από το 1994 και παρακολούθησα τις συνθήκες διαβίωση των ομογενών αδερφών μας οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή για «καλύτερη τύχη».Ήταν φυσικά η λογική του γκέτο που κυριαρχούσε στην πολιτική σκέψη της εποχής του 90 όταν δημιουργήθηκαν οι υποδομές για την εγκατάσταση των ομογενών από την υπό κατάρρευση τότε Σοβιετική Ενωση .Ο προσωρινός οικισμός έμεινε 20 τόσα χρόνια «προσωρινώς» …

Δημιουργήθηκε στη συνέχεια , μακριά και έξω από τον κοινωνικό ιστό της πόλης, ο νέος οικισμός γκέτο και έτσι πέρασε μία ολόκληρη γενιά και ακόμη τα σημάδια της στην κοινωνία των Σαπών είναι εμφανή.

Τέλος πάντων την ώρα της φωτογράφησης εμφανίστηκε κάποιος κάτοικος του οικισμού και μου είπε με πίκρα: «βγάλε μας φωτογραφία .Τα χάλια μας .Αν από όσους μας φωτογράφιζαν κερδίζαμε ένα ευρώ τότε θα είχαμε λύσει τα προβλήματά μας».

Το πικρό χιούμορ μαρτυρούσε το απόλυτο αδιέξοδο. Όταν πλέον δεν έχεις τίποτα άλλο να περιμένεις τότε καταφεύγεις στο σαρκασμό .Τί να περιμένεις δηλαδή;

Μα τι άλλο :πολιτικούς «τουρίστες».Κάθε πολιτικός ,αριστερός ή δεξιός,π ου σέβεται τον εαυτό του και θέλει να δείξει ότι ο χώρος του …αποπνέει ευαισθησία ,επισκέπτεται τον καταυλισμό των Σαπών ή το Αλάν Κουγιού. Υποψήφιοι πάσης φύσεως και βαθμίδας ,υψηλοί διπλωμάτες ξένων χωρών και άλλοι «ευαίσθητοι» κάνουν την περαντσάδα τους από τους οικισμούς. Με τις κάμερες φυσικά και τους φωτογράφους .Κατόπιν καταγγέλλουν και μετά φεύγουν ,αφήνοντας τους …ιθαγενείς μόνους να περιμένουν τον επόμενο.

Κάποτε η κατάσταση αυτή με εξόργιζε αφάνταστα. Ήταν σαν να έρχονταν ένας επισκέπτης στο σπίτι σου και αντί να πάει στο σαλόνι, αυτός να γυρίζει στις αποθήκες ,να σηκώνει χαλιά ,τέλος πάντων να ψάχνει ψεγάδια ..Σαν την κακιά πεθερά ένα πράγμα .

Πλέον συνήθισα .Απλά θλίβομαι .όχι για τους πολιτικούς γυρολόγους. Αυτοί θα υπάρχουν πάντα. Θλίβομαι για μας .Για τις ιεραρχήσεις μας .Για τις επιλογές μας .Για τις ανοχές μας .

Οι άνθρωποι δεν είναι στατιστικές. Δεν είναι νούμερα. Είναι αξιοπρέπειες .Είναι ζωές .Καλά είναι ,βλέποντας τις φωτογραφίες υποψηφίων ,όμορφων  αλλά άφωνων γενικώς, να θυμάται κανείς ότι δεν αρκεί να τους  «βάλουν ως υποψηφίους» αλλά να γίνουν πραγματικά  υποψήφιοι, παλεύοντας ,από όποια αφετηρία για κάτι καλύτερο. Να ψαχτούν λίγο παραπάνω. Για να δώσουν κάτι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο…

Άλλωστε τα χειρότερα; τα είδαμε .Πόσο χειρότερα να γίνουν;