Κίζαρι:το ποντιακό χωριό της Ροδόπης με τους 40 κατοίκους(φωτο)

40 περίπου κάτοικοι ,στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι μένουν πλέον στο Κίζαρι ,ένα μικρό χωριό του Δήμου Μαρώνειας Σαπών .Το "χωρίον" βρίσκεται τοποθετημένο σε μία καταπληκτική κατάφυτη περιοχή και οι κάτοικοί του είναι ποντιακής καταγωγής.Ο κόσμος έφυγε για τις Σάπες ,την Κομοτηνή(κυρίως) και φυσικά στο εξωτερικό παρόλα αυτά κρατά μαζί του γερούς δεσμούς αφού οι νέοι

κυρίως Κιζαριώτες ,το επισκέπτονται κάθε Κυριακή, στηρίζοντας και τον Ηλία (Αμπατζίδη), έναν νέο άνθρωπο που άνοιξε το μοναδικό καφενείο-ταβέρνα του χωριού.Η ΘΓ βρέθηκε στο Κίζαρι και αποτύπωσε με φωτογραφίες την σημερινή του εικόνα:

Το Κιζάριον ή Κίζαρι είναι ένα καθαρά Ποντιακό χωριό, του Νομού Ροδόπης, στην περιοχή του δήμου

Σαπών…

Η ονομασία προήλθε από το Κιρμιζί γιαρλάρ, (στα Τούρκικα σημαίνει κόκκινες χαράδρες) μετονομαζόμενο Κιζλάρ και Ελληνικά Κίζαρι. Όνομα που φέρει οριστικά από το 1926 έως και σήμερα. Παλαιοί Τουρκόφωνοι εξόριστοι, απέδιδαν στην τοποθεσία αυτή την ονομασία Καλλιθέα!

Οι πρόγονοι των σημερινών Κιζαριωτών, λόγω των γεγονότων και των διωγμών, αναγκάστηκαν να

εγκατασταθούν στο Σοχούμι, από το οποίο στα τέλη του 1925 πήραν το καράβι «Άγιος Χαράλαμπος» και έφθασαν μετά κόπων και βασάνων, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης.

Εκεί αντιμετώπισαν άλλα προβλήματα με τις αρρώστιες που επικρατούσαν και με τον προβληματισμό της μόνιμης εγκατάστασης. Στην Καλαμαριά έμειναν για ένα δεκαπενθήμερο και αφού δημιουργήθηκε επιτροπή ξεκίνησαν να βρουν μόνιμο τόπο

εγκατάστασης…

Όταν έφτασαν οι Πόντιοι στη Θράκη,  εγκαταστάθηκαν αρχικά στην περιοχή της Κρωβύλης. Μια ομάδα από αυτούς (που έφτιαξαν τελικά το Κίζαρι) έστειλαν 3 άτομα σαν ειδικούς, για να επιλέξουν περιοχές για την εγκατάσταση των προσφύγων. Αυτοί εντόπισαν και διάλεξαν τη σημερινή θέση του χωριού. Το πιο ορεινό μέρος, γιατί ήταν πλούσιο σε νερά και ήταν μακριά από αρρώστιες. Ίσως τους

ενέπνευσε περισσότερη ασφάλεια!

Από την Υπηρεσία Εποικισμού, τους υπέδειξαν και το χώρο που σήμερα είναι ο παραθαλάσσιος οικισμός  της Μέσης, μα τον απέρριψαν αμέσως, γιατί βρισκόταν ανάμεσα σε δύο λίμνες και λόγω των εκατομμυρίων κουνουπιών φοβόταν την ελονοσία!

Εγκαταστάθηκαν στο Κίζαρι, τον Φλεβάρη του 1926, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Πενήντα δύο οικογένειες και αριθμούσαν 223 άτομα. Οι περισσοτεροι κατάγονταν από: Τραπεζούντα, Λιβερά, Γέμουρα, Γαλίαινα, Ματσούκα, Κιθαραινα και αλλα χώρια & πόλεις του Πόντου.

Όταν εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες στο Κίζαρι, το χωριό ήταν μισό Τούρκικο και μισό Βουλγάρικο. Υπήρχε σχολείο και τζαμί Τουρκικό, ενώ υπήρχε και εκκλησία Βουλγαρική. Τα σπίτια τα περισσότερα ήταν

μισοκατεστραμμένα, οπότε έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν.

Με πολύ αγώνα, επειδή ήταν χειμώνας, μπόρεσαν και έφτιαξαν τα σπίτια τους. Οι περισσότεροι βέβαια γνώριζαν από αυτή την δουλειά και ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Σε πρώτη φάση επιδιόρθωσαν τα σπίτια και έτσι ξεκίνησαν την καινούργια τους ζωή…

Οι Κιζαριώτες τηρούσαν με ευλάβεια

τα Ποντιακά έθιμά τους!Όμως, ίσως και η δυσπρόσιτη θέση του, τους ανάγκασε σταδιακά να εγκαταλείψουν το χωριό, αφού λίγα ήταν τα γόνιμα χωράφια του χωριού και το εισόδημά τους μικρό. Αρκετοί από αυτούς έφυγαν μετανάστες, κυρίως στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις. Αρκετοί μετακόμισαν στις Σάπες. Σιγά σιγά το χωριό ερήμωσε και σήμερα οι κάτοικοί του είναι ελάχιστοι, οι περισσότεροι

γέροντες.

Πολιτιστικός σύλλογος Κιζαριωτών «Ο ΠΟΝΤΟΣ»

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος απανταχού Κιζαριωτώνδημιουργήθηκε το 1985. Σκοπός και επιδιώξεις του Συλλόγου είναι η καλλιέργεια και η σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των απανταχού Κιζαριωτών.

Η αναβίωση, η καλλιέργεια και η αλώβητη και ανόθευτη διαφύλαξη των Ποντιακών παραδόσεων, ηθών

και εθίμων του χωριού. Καθώς επίσης η ηθική και υλική συμπαράσταση, μεταξύ των μελών του Συλλόγου!(πηγή lelevose.gr)